Nie rozumiem nic...

Gdzie są te dzieciaki, skaczące sobie na ręce, szczęśliwe, uśmiechnięte, trzymające się za łapki, beztroskie takie, tulące się wszędzie... Przecież to wszystko nie miało tak wyglądać.. przecież to miało być inaczej... tyle obietnic zostało złamanych.. tyle przysięg skreślonych.. tyle bluzg wypowiedzianych... tyle wojen stoczonych... tyle kłamstw... i co z Nami teraz... stoimy zagubieni, jak te dzieciaki z przed 5-6 lat w sklepie ze słodyczami.. kłócąc się o żelki : węże czy kwaśne... I dlaczego zrobiliśmy sobie tyle krzywd... zadaliśmy tyle ran... wylaliśmy tyle łez... Dlaczego.. przecież coś ciągle w Nas jest.. coś ciągnie Nas do siebie, coś ciągle Nam o sobie przypomina.. wciąż tęsknimy.. mimo upływającego czasu i napotykanych ludzi.. ciągle gdzieś jesteśmy MY czyż nie?  W głowie ciągle mam tysiące pytań.. Czy na prawde chcieliśmy olać to wszystko co było ? wspólne wycieczki, spacery, imprezy, dni lenia, czy nawet zwykłe gotowanie obiadu i oglądanie filmu w co niedzielne po południe... Przecież razem tyle przeżyliśmy... Pomyśl o Nas... czy na prawdę było nam źle razem ? Czy my na prawdę chcieliśmy się rozstać?  Chyba nie mogłoby być nam tak źle, bo przecież mieliśmy mieć wydziarane puzzle.. dopasowane idealnie jak my.. jak byśmy wyglądali teraz.. z puzzlami... które nie pasują..  no przecież to bezsensu... Na co nam było tle nerwów.. czy nie mogliśmy po prostu usiąść i się przytulić po kłótni... Pocałować się w polisie słodkie.. Przecież to nic nie kosztuje... Przez małe błędy nie daliśmy rady, ale czy wszystko stracone ? Przecież jest TO coś.. coś najważnieszego.. Czy potrafić będziemy wymazać ten rok z pamięci ? Zacząć coś od nowa.. i skończyć ? Przecież nie da rady Nas nic rozłączyć... 

Kocham.