[i]piotr rogucki/coma[/i] [b]Zapomniałem nakręcić czas
I zapomniałem rozpocząć nowy dzień
W zagubionej przestrzeni trwam
Cały świat płynie obok gdzieś

Nie potrafię dokończyć spraw
I nie potrafię wypełnić własnych snów
Jutro zginie ostatni ślad
Zapomnicie, że byłem tu

Jeszcze raz mógłbym zmienić kształ
Rozpiąć skrzydła i fruną nie zważając na strach
Jeszcze raz, przecież sposób znam
Tylko nie mam już siły
Tylko nie wiem jak

A może ja jestem opowieść
Zmęczonych ust
Znudziłem się Bogu
W połowie, w połowie

NIe ma już nic po tamtej stronie
Nie ma juz nic za ścianą powiek[/b]

coż mogę powiedzieć

ja i moja madzia..

współlokatorka,przyjaciółka,siostra

taka jak ja

tak samo głupie jesteśmy

i tak samo płaczemy o wszystko

i tak samo wpadamy w miejsce

z którego nie będzie łatwo się wydostać

totalna katastrofa i przerazenie

zgubiłyśmy już chyba wszystkie cenne wartości

i zmierzamy gdzieś w nicoś i pustkę

nie dajac sobie cienia szansy

nie jest łatwo, nie jest łatwo powiedzieć nie

zmierzamy ku oduczeniu się życia

normalny świat przestał dawno cieszysz

przestał wystarczać

mamy swój ale okazuje sie byc gorszym

jestem skazana na siebie

jestem skazana na koniec

nie wiem tylko kiedy

brak mi/nam silnego charakteru

brak chęci i jednoczesne przerażenie

świat wypadł mi z moich rąk

ale chyba jednak jest mi żal

madzia kocham cie

________________________________________

[i]zaraz świt wstanie by zabrać mi jedyny sens
gdy zbudzisz się rozpłynę się we mgle...[/i]