cz I

Amelia i Michał byli ze sobą już od dwóch lat. Zawsze mogli na siebie liczyć. Spędzali ze sobą niemal każdą wolną chwilę. Chodzili razem na spacery, nad jezioro, do lasu, oprócz tego, że byli parą, byli też najlepszymi przyjaciółmi. Planowali ze sobą przyszłość.
Umówili się którejś soboty w parku. Mieli iść razem na pizze, a potem do kina. Amelia ubrała się, uczesała... Gdy była już gotowa i doszła na miejsce, otrzymała wiadomość od swojego chłopaka " Przepraszam Kochanie, coś mi wypadło... Mam nadzieję, że mi wybaczysz ; ** ". Dziewczyna zasmuciła się, jednak nie na długo, gdyż wiedziała, że pewnie spotkają się jutro. Ale niestety takie sytuacje pojawiały się częściej. Michał z niewiadomych przyczyn odwoływał spotkania. Pogorszył się ich kontakt. Amelia wiedziała, że jej unika, jednak nie wiedziała dlaczego.
Pewnego dnia, dziewczyna wracała ze sklepu przez park. W pewnym momencie przystanęła. Zatkało ją. Ujrzała Michała całującego się z inną dziewczyną. Była to jej przyjaciółka...
Stała tak, pozwalając ciepłuym łzom rozmazywać delikatny makijaż. Czuła ogromną pustkę. Gdy Michał odwrócił głowę i ją dostrzegł, uciekła. Chciała znaleźć się jak najdalej od niego. od nich. Za jednym razem straciła dwie najbliższe jej osoby. Biegła przed siebie. Nie wiedziała gdzie zmierza. Po drodze upóściła zakupy. Nie miała siły ich dłużej trzymać. Nie miała siły na nic. Czuła ogromny żal do niego. Do niej. I przede wszystkim do samej siebie, że dała się tak oszukać. Po jakimś czasie wróciła w końcu do domu. Nie zastała w nim nikogo. Spojrzała w lustro. Wyglądała okropnie. Rozczochrane włosy, rozmazany tusz, czerwone, zapuchnięte od płaczu oczy. Jej ból był nieopisany. Nie chciała dłużej zyć. Nie wiedziała po co. Wzięła garść Acodinu. Połykała jedną za drugą. Po chwili powoli zaczęła osuwać się na ziemię. Zasnęła.

Ciąg dalszy nastąpi ; )