hmm...

Co myśli ślepy koń,
 gdy wreszcie po którymś kursie, nad ranem,
 przystanie na rogu ulicy
 pod czarnym, umarłym kasztanem,
 i kaszle głucho,
 boleśnie robiąc bokami,
 które są tylko skórą,
 które są tylko ranami?
 
 Co myśli stary koń?
 o kościach, wciąż rachowanych batem,
 w twarde chomąto i w dyszle zakuty zimą i latem?
 Pracujący tak bardzo cierpliwie,
 tak chętnie i tak uczciwie!
 A przez człowieka nie miany nie tylko za
 zwierzę, ale za nic.
 
 Ciężka jest dola jego
 i smutek smutny bez granic.
 Po takim życiu, w jakiś dzień ponury,
 przyjdzie do stajni śmierć i powali szkapę,
 aby jak hycel, odrzeć ją ze skóry.
 
 Tylko jedna, jedyna nadzieja,
 że... Bóg jest ojcem wszystkiego stworzenia!
 Więc się już jakaś rajska łąka rozprzestrzenia
 i z trawą zieloną czeka
 na tego służkę bożego,
 po piekle w służbie człowieka