...

Retrospekcja nie ma sensu. Nie dziś, nie w tym miejscu. Przez półtora miesiąca liczy się jeszcze tylko chwila obecna. Co tu i teraz. Nie co było. I nie co będzie. Półtora miesiąca w niemal ciągłej drodze. Bez zagrzania miejsca na dłużej. Z bazą wypadową we własnym łóżku. Nie daję sobie czasu na zwątpienie i zniechęcenie. Wyrywam się z marazmu, z bagna w którym prawie utonęłam nie tak dawno.

Nie chcę jeszcze snuć planów. Mam je do końca tego roku, później stało się wielką niewiadomą. Ale to nic, los odkryje swoje karty w odpowiednim czasie. Nie dziś, to jutro. Na nowo uczę się być szczęśliwą i radzić sobie z rzeczywistością. Nie poradziłabym sobie sama. Ale nie musiałam. Na szczęście. Więc dziękuję. I oni wiedzą, że to im dziękuję. I wiedzą za co. Nawet jeśli to drobiazg, to w mojej głowie urastał do rozmiarów niewyobrażalnych. I pozwalał funkcjonować dalej.

Wędruję.