interpretuj mnie jak chcesz.

oddawać wakacje! tamto słońce, tamten uśmiech. beztroski czas. to takie banalne. ale pragnę tego z wszystkich sił. tymczasem zamiast wygrzewać się na gorącym piasku wraz z pierwszym płatkiem śniegu zamarzło mi serce.

smutek stal się moim przyjacielem od serca, a kryształowe krople coraz częściej zdobią twarz. nie zawsze można być silną. mimo, że tak bardzo się staram... szukam szczęscia, a w zamian znajduję brak sensu. wydaje mi się ,że nadszedł czas, aby uciec gdzieś daleko, daleko stąd. znaleźć pociechę w bólu. nie, to nie byłabym ja. mogę tylko się zastanawiać czemu, czemu wciąż próbuję. nie umiem nad tym zapanować. nie panuję już nad niczym. nad łzami, które cisną mi się do oczu przez cały dzisiejszy wieczór. bezwstydnie wmawiam sobie, że kiedyś się wszystko ułoży. powtarzam jak mantrę, że czas pomoże mi wszystko uporządkować. wypieram z systemu. nienawidzę słonego smaku łez. co do diabła jest ze mną nie tak?!

nie smakuje mi codzienność. cierpię na niedobór życia. mizantropia nawiedza coraz częściej. ulegam jej pokusom bez wiekszych oporów. zastanawiając się nad tym wszystkim dochodze do zgubnych wniosków, to nie pomaga. następny etap. gdy zło przestaje przerazać, zaczyna kusić. sztuka kompromitacji osiągnięta na miarę perfekcji. wydawałoby się, że gorzej już być nie może. a jednak. gorzki smak rozczarowania gości coraz to częściej. myśli gubią się w labiryncie niepowodzeń. bezsilność przytłacza, a pozory mylnie pokazują, że daje sobie radę. czasami milczenie jest największym krzykiem wołającego o pomoc. nie zrozumiesz i tak nie powiem. sama nie wiem. bez sensu? masz racje. na chwilę obecną WSZYSTKO jest jego pozbawione.

bo mnie zawsze ktoś gubi lub zapomina.