"Nie przechodz obojetnie obok pokusy...
...może się już nigdy nie pojawić..."

Opierałam się temu... teraz zastanawiam się po co?

Jestem wściekła...tylko sama nie wiem na kogo... Na siebie czy na niego??

Myslałam, że miłość polega na: ZAUFANIU, KOMPROMISIE, SCZEROŚCI...

Owszem szczerość zaufanie tak...ale kompromis

Czemu zawsze ma byc tak jak On chce...

Starałam się aby ten związek...ta miłość, która ma być na całe życie faktycznie miała przyszłość...ale na darmo, bo On nie rozumie że moje pragnienia powinny być równie ważne jak Jego...

Ja rozumie, staram sie zgadzać na wszystko, żeby był szczesliwy...a On?

Też ale w sprawach które wcale nie są takie ważne...a te najważniejsze??

eh...

Jemu udaje sie spełniać marzenia...a mi??

To nie sprawiedliwe...

Związek powinien... No jaki powinien byc??

Bo ja juz sama nie wiem...

Może moje myslenie co do tego było nie prawdziwe??

Może przez te 4 lata żyłam w szczesciu bo na sile chcialam byc szczeliwa??

Byłam...ale tak czesto zdazały sie te zle chwile...łzy...smutek...krzyki

Może taka prawdziwa miłośc w ogole nie istenieje??

Czasami wydaje mi się ze to wszystko nie ma sensu...ale po paru dniach jest dobrze, wrecz cudownie...ale potem zaczyna sie od nowa.

Nikt nie wie...nawet On..ile nocy przepłakałam i nie przespałam...

Ale może lepiej ze nie wie... nie chciałabym aby było Mu smutno...przykro...

Umiem to co czuje zatrzymać tylko dla siebie...

Ale może powinnam mówić Mu o tym ze mi zle??

Próbowałam... Ale On ma swoje wartości, które róznią sie od moich...BARDZO

To wszystko jest pogmatwane i zakrecone...Ale nie pozwole zeby te 4 lata sie zmarnowały...

Ja Go naprawde kocham...

Całym sercem...

Z całych sił...

I zawsze będę...