Życie jest krótsze niż nam się wydaje. Chcielibyśmy przeżyć wszystko jak najlepiej, obracać się wokół ludzi, na których nam na prawdę zależy. Czasem nie jest to takie łatwe... Jesteśmy tak blisko, a zarazem tak daleko. Staramy się, pokazujemy jak bardzo nam zależy.. Inni tego nie dostrzegają. Wpieramy sami sobie, że jest inaczej, ale ile można się oszukiwać. W końcu zaczynami wszystko zauważać, mimo że nas to strasznie boli nie pokazujemy tego. Chcemy, aby było normalnie chodź i tak czujemy dystans do drugiej osoby. Zaczynamy się jeszcze bardziej starać, ale i tak to nic nie daje. Zaczynamy się powoli oddalać... Nie długo już kontakt zanika i zostaje wielkie NIC. Jest nam bardzo przykro, że to właśnie tak się zakończyło. Może właśnie tak miało być? Może to było zaplanowane? Często zadamy sobie to pytanie, ale w końcu zapomnimy. Tak to właśnie jest... Chwila jest czymś cudownym i trzeba z niej korzystać na ile tylko się da, mimo że historia będzie się jeszcze powtarzać :) Nie żałujemy niczego, podążamy dalej swoimi ścieżkami i za swoimi ideałami.