czasem często obarczam ich

za to, że jestem człowiekiem z raną w sercu

próbuję sobie to jakoś wyłumaczyć

ignorować

zagłuszyć

ale to zawsze wraca.

zawsze.

nic nie mogę poradzić na to

że jestem w środku osobą 

niepewną siebie i smutną

i nie potrafię

just enjoy your life

bo dopadają mnie wciąż

jakieś obostrzenia i nakazy

których nikt mi nie narzucił

które są zakorzenione w mojej głowie

tak jakby coś się miało stać

jakbym miała ponieść konsekwencje

że nic nie robię cały dzień.

nonsens.

żyję więc z tym chorym drzewem

korzenie sięgają głęboko, głęboko

zbyt głęboko

już jest za późno na wyrwanie 

(zresztą to nie tylko ode mnie zależy)

bo ja nie mam siły

strach, że nawet próbowałabym je wyrwać

jest tak paraliżujący

że próbuję za wszelką cenę znormalnieć

wyzbyć się wszelkich tendencji odchyłkowych

nie grzebać już w umyśle

bo widziałam do czego to może doprowadzić

chcę sama zasadzić moje drzewo.

zupełnie innego gatunku.

kiedyś...

pocieszam się, że nie tylko ja mam wyrwę w sercu.