2.

Wszystko byłoby łatwe gdyby kochali nas Ci, których kochamy my.

Katastrofalne uczucie. Każdy wydaje się lepszy. Tak właściwie, to każdy JEST lepszy. Robiąc rachunek tych wszystkich godzin, dni, lat wychodzimy z założenia, że tak naprawdę nie mamy nic. Nic, co mogłoby być na stałe. Każdy dzień jest niepewny. Poranek jest katorgą. Wstajesz tylko po to, by znów uświadomić sobie, że Twoje życie jest beznadziejne. Otaczają Cię ludzie, którzy wprost nie powiedzą Ci prawdy, ale każdym spojrzeniem i gestem dają Ci do zrozumienia, że jesteś tylko marną, szarą jednostką. Skoro jesteśmy potrzebni większości z nich tylko na chwilę, to po co dajemy z siebie tak wiele, aby zadowalać ich i spełniać oczekiwania? Gdy dajesz z siebie wszystko dla innych, na końcu i tak dostajesz kopa w dupę, ale jeśli egoistycznie zaczynasz myśleć o samym sobie i sprzeciwiasz się, jesteś najgorszy, bo odważyłeś się powiedzieć NIE. Prosisz o coś... Jak śmiesz prosić. Ktoś prosi Ciebie... Musisz to spełnić, bo w końcu niewolno odmawiać. Najlepiej uśmiechaj się, nie odzywaj nieproszony, odgrywaj pseudo szczęście, żeby tylko nikt nie zauważył, że coś Ci jest i z czymś sobie nie radzisz. Wszyscy dookoła mogą mieć gorsze dni... Ty nigdy! Desperacko modlę się to, by powitać nowy dzień bez żadnych zmartwień i lęków. Tymczasem idę znów tłamsić w sobie wszystko to, co mnie irytuje, trapi i wyniszcza... W końcu nie mam prawa do nerwów, słabości i sprzeciwów..