Wzloty, upadki. To mój jak narazie najbardziej kręty odcinek drogi jaką kiedykolwiek jechałam. Albo popadam w chorobe psychiczną albo otoczenie jest coś jakieś nietakie. A najzabawniejsze jest to, że to wszystko naokoło nie dotyczy mnie bezpośrednio. Kiedy nauczyłam się nie przejmować tym, wypłakałam się ze wszystkiego okazało się, że niepotrzebnie się uczyłam. Kiedy zrezygnowałam, chociaż wcale nie chciałam, z najfajniejszych chwil, które mnie tutaj spotkały, okazało się, że może niepotrzebnie to rzuciłam bo jednak niebyłoby tak źle. Kiedy coś chce zrobić ktoś mi mówi 'nie rób tak' , a kiedy już po czasie okaże się, że tego nie zrobiłam to słysze...'a jednak mogłaś'. Cały czas mam poczucie, że coś mnie omija, że marnotrawie czas, a zarazem nie mam wolnej ani chwilki. Skrajności, mogłabymn wymieniać tak przez godzine. 'Zgaś światło' - zgaszam - 'A nie jednak mogłaś zostawić zapalone'. Nie wiem jak długo to wytrzymam, ale poważnie - mam już dość! W życiu jeszcze tak dość nie miałam niczego! Jeszcze nigdy tyle nie ryczałam - będe miała za to ładne oczy!:) Oderwe się od tego, chociaż na te trzy dni. A po powrocie albo zaczne zmieniać i walczyć o to na czym mi zalezy albo oleje wszystko i cale zycie bede zalowac, ze nawet nie probowalam.