Miłość, takie dziwne zjawisko, prawda? 

Ludzie są w stanie skłamać, poświęcić się, zabić w imię miłości.

Bez niej życie straciłoby sens.

I tylko socjopata byłby w stanie się jej wyrzec.

Człowiek potrzebuje miłości, nie może być samotny, bo straciłby zmysły.

Jestem kilkadziesiąt kilometrów od Ciebie już od ponad tygodnia.

W domu czuję się nieswojo.

Coraz częściej dociera do mnie, że to przez Twoją nieobecność.

Nie ma Cię obok, a mnie zaczynają znów dręczyć sny z przeszłości.

Cztery ściany mojego pokoju przypominają mi o wszystkich złych chwilach.

Gdy musiałam tu spędzać dni, miesiące otrząsając się z tego co było.

Przy Tobie nie myślę o tym. 

W ogóle.

To takie dziwne, jestem u siebie w domu i

zostawiam otwarte okienko rozmowy na Facebooku jeszcze po tym jak idziesz spać, by wciąż czuć Twoją obecność.

Noszę przy sobie telefon i sprawdzam co chwilę w nadziei na wiadomość.

Przekrawam kanapki w taki sam sposób w jaki robisz mi na śniadanie u siebie rano, gdy u Ciebie śpię, bo tak lepiej smakuje

Albo jem kulki czekoladowe na mleku, bo też często jemy to u Ciebie na śniadanie.

Myślę, że w życiu trzeba być cierpliwym i czekać na odpowiedni moment, aż spotka się tego właściwego człowieka. Bez obejścia się oczywiście z niepowodzeniami i przeszkodami na drodze, bo przez to uczymy się życia.