Jest 1:40

Nie śpię, chociaż jestem już śpiąca.

Nie chcę zasnąć, bo wiem, że jutro trzeba będzie znowu wstać.

Czy powinnam mieć powód by wstawać?

Bez przeszkód mogę dzisiaj powiedzieć, że od jakiegoś dłuższego czasu jestem szczęśliwa.

Dawno już tak nie było, a ten stan utrzymuje się już około miesiąca.

Czasem czuję się, jakbym latała.

Jeszcze niedawno siedziałam w domu struta i wkurwiona.

A dzisiaj jest całkiem inaczej.

Przejmowałam się tym i kimś czym nie powinnam i kim nie powinnam się przejmować.

Przestałam ganiać za ludźmi.

Poznałam Ciebie.

Nie byłam przekonana, że mogę Tobie zaufać.

W ogóle nie myślałam o Tobie w taki sposób.

Ale w pewnym momencie stwierdziłam, że wszystko robię źle i w odwrotną stronę.

Odłożyłam na bok kogoś kto trzymał mnie na wyłączność i jako ostatnie koło ratunkowe.

A Ty mnie tak mnie traktujesz, robisz zupełnie coś odwrotnego.

Czasem trochę mnie to przeraża, ponieważ nie przywykłam do dobrego traktowania ze strony faceta.

Widzieliśmy się zaledwie 5 razy, ale wiem, że z Tobą kogę porozmawiać o wszystkim.

O wszystkim prócz jednego, bo na to mam nadzieję przyjdzie odpowiedni czas.

Tęsknię zbyt szybko. 

Czekam do weekendu, żeby Ciebie znów zobaczyć.

A najlepsze w tym wszystkim jest to, że nie tylko jedna strona się stara i pokazuje po sobie uczucia.

Tylko oboje to robimy.

Powinnam już dawno spać, bo jutro trzeba wstać, ale nie spieszy mi się.

Jak to mówią, wyśpię się w grobie.

Znalazłam super pracę dla siebie.

Ty mnie wspierasz, a ja Ciebie.

Wszystko zaczyna się układać.

I naprawdę nie chcę znów kolejny raz upaść.