w swoim krótkim życiu przeszłam wiele. ciągle się boje, strach stał się nieodłącznym elementem mojego życia. dzisiaj boję się samotności. mam Ciebie, tylko Ciebie, ale i Ciebie jest coraz mniej...

boję się również przeszłości, narastający smutek i napływające łzy są chyba oznakiem zbliżającej się depresji. ale byłam szczęśliwa, tylko, że krótko, myślałam, że już wszystko minęło, że teraz tylko pozostało cieszyć się życiem, że wszystko przezwyciężyłam, ale się myliłam, po krótkim czasie zaczyna się znowu sypać, ale myślałam pozytywnie, starałam się puszczać wszystko mimo uszu, wszystko co złe było mi obojętne, a ja szczęśliwa...

ale gdzie jest granica wiary, prawdy, nadziei? zatraciłam się, nie wiem już kim tak naprawdę jestem...

tak, mam zaburzenie osobowości, czas dopuścić to znowu do myśli.

przyjaźń nie istnieje, to już wiem, chyba, że to ja nie potrafię dobierać sobie przyjaciół. nawet anoreksja, najbliższa mi przyjaciółka, nieodłączna część mnie okazała się zdrajczynią, chociaż dziś mi jej brak. chyba jej potrzebuję, ona była zawsze i wszędzie, ze mną, wierzyła we mnie i kochała mnie coraz bardziej, ot co kilogram to mocniej. w tej normalnej przyjaźnij tego nie ma, jest wręcz odwrotnie, z czasem znamy się coraz mniej,

z miłością też tak jest, kochamy się coraz mniej...

dostałam misia i kocham go.
nie spałam sama już od ponad pół roku, zawsze jesteś obok mnie.
za bardzo się przyzwyczaiłam i teraz bałabym się zasnąć bez Ciebie.
modlę się w duchu, żeby trwało to wiecznie, wspólny sen.

Tęsknie do tamtych chwil...

Hey- wczesna jesień.