125. coming home.

kiedy już wszyscy stracili nadzieję, ba, kiedy nawet ja sama ją straciłam, powracam. tym razem jednak z innym przesłaniem. stawiam na zdjęcia, nie opisy. będę chrzanić to, co piszę. Ty też chrzań. jak zwykle.

zdjęcie moich kwiatków. zabawa nowym sprzętem. egoizm + nowa puszka = zdjęcia na blogu. nie wolno? wolno.

dłuższy czas do zastanowienia dał mi wiele do myślenia. przeprowadziłam kilka eksperymentów i wszystkie dały skutek negatywny. jakie to śmieszne. ludzie chcą pomagać, taka dobroduszność w nich wstępuje, i co? nic. dobrymi chęciami to tylko jest piekło wygórowane.

najlepiej ludzkie zachowania wystarczy ukazać na sobie. ludzie chwalić się lubią tym, że są sobą... jasne. kiedy błagano mnie, bym nie ukrywała się, była sobą, pokazywała siebie i swoje uczucia, co się stało? jedna osoba stwierdziła, że jestem kłamcą, odwracając się ode mnie. druga stwierdziła, że jestem egoistką. trzecia wolała, bym kłamała, niż pokazywała uczucia, a czwarta popada w chorobę myślową. bycie sobą niszczy, jak widać. ale tych, którzy najwięcej nawoływali bym sobą była.

pełnoletność na karku. prawdziwe życie się zaczyna. co dalej...? marzenia. póki co, trzy spełnione. ma się je przecież po to, by do nich dążyć.

odnalazłam spokój. i niech tak zostanie.

urodzinowa krew oddana. dwa zgony zaliczone, trzeci w domu. pani doktor nauk medycznych się uczy :D