120: coming home.

kolejne zdjęcie z wyprawy rowerowej jakiś czas temu.

małe przygotowania do koncertu? a jak! 14 dni do rozpoczęcia zabawy (czyżby?), więc coś posłuchać najtłiszowego trzeba. nawet gdy biegam mam plejlistę z Najtłiszem.

moma przed chwilą mnie okrutnie wystraszyła. czy wszystkie Lewandowskie to takie wiedźmy? mi, rudej, to wolno (bom wredna), ale reszcie... no cóż.

znów patrzę w to coś małe i naszpikowane możliwościami, i...

kolejny melancholijny dzień. zadałam sobie aż pewne pytanie, na które kiedyś odpowiedziałam z łatwością. jednak tym razem nie jest to to samo, jak sądzę. i dobrze. nie ma nic gorszego jak powtarzanie tych samych błędów. po prostu melancholia jest moją winą, nie innych osób. ja sama za to odpowiadam. sama jestem taka, jaka jestem. nikt nie kazał mi taką być.

po małej przeprawie przez miasto zdałam sobie sprawę z dwóch rzeczy - nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło oraz wiem, że mam lepiej, niż inni. po pierwsze, cieszę się z tego, że jestem w tej klasie, w jakiej jestem. może i zaryzykowałam swą przyszłość, ale zyskałam coś więcej, niż spełnienie marzenia: marzenie, o którym nie marzyłam. po drugie, mam lepiej. po prostu tak jest. teraz pora to docenić.

burza małych, drobnych, kolorowych, słodkich i wspaniałych rąk dzieł warkoczy na głowie. yeah! cieszmy się tańcem szczęścia.