dream brother.

wiecie co? tak bardzo się cieszę, że Placebo pojawiło się w moim życiu. nie podejrzewałam, że kiedykolwiek będę jeszcze w stanie pokochać jakiś zespół tak mocno, jak pokochałam Marsów.

nie  sądziłam, że mogę z czyimiś tekstami utożsamiać się właściwie w 100%. i prawdą jest, że Placebo wywołuje u mnie skrajne emocje, bo potrafię przez nich śmiać się do łez, a 5 minut później ryczeć jak idiotka, już wcale nie ze śmiechu. teraz wiem, że Placków potrzebuję jak powietrza. z każdym, nawet najbardziej błahym problemem bałabym się teraz zmierzać sama. nie dałabym rady bez nich. oni to jeden z takich zespołów, którzy swoją Muzyką po prostu zmuszają do stawienia czoła rzeczywistości, mimo że boli. i kocham ich za to, mimo że często się złoszczę, ciskam słuchawkami w kąt i próbuję nie myśleć. ale tak się nie da. zawsze wszystko wraca, trzeba się z pewnymi sprawami pogodzić, bo niestety zapomnieć się ich nie da. wolę nauczyć się pływać po powierzchni własnych smutków, niż uciekać przed nimi, a w ostateczności utopić się w ich morzu. teraz Muzyka rzuca mi koło ratunkowe, utrzymuje mnie na powierzchni, ale kiedyś nadejdzie czas, kiedy nawet ona nie będzie w stanie pomóc. 

możecie mi powiedzieć, że to już przesada, że obsesja, że w taki sposób traktuję Muzykę. ale Muzyka to jedyne co mam, jedyne co mi pozostało. coś, czego jestem pewna i czego mogę się przytrzymać.

mogłabym tu pisać długo o tym, jak dużo im zawdzięczam, ale to bez sensu, bo i tak was to mało interesuje i zapewne nikt tego nie przeczyta.

btw. znów mam pro, czyli mam hasło, czyli mogę pisać co chcę

a u mnie.. samotnie znów

trochę przygnębiająco. 

chciałabym powiedzieć, że "dobrze, że nie wiesz co u mnie, bo pękłoby ci serce" ale nie mogę, bo wiem, że to już nie ma dla Ciebie znaczenia.

tęsknię za tymi czasami, kiedy jeszcze coś znaczyłam. dla kogokolwiek.

pusto na mojej ścianie się zrobiło. 

tylko plakaty i zdjęcia Placków, bo ich plakatów nie posiadam.

i pusto w sercu jakoś też.

nvm, idę z Placebo, Marsami i LP do łóżka

dobranoc xo