;33

''Lekarze twierdzą, że stan ducha zwany zakochaniem przypomina pewne formy obłędu. Jeżeli tak im się kojarzy stan zakochania z wzajemnością to cóż powiedzieliby o miłości nieszczęśliwej, zawiedzionej i odepchniętej, pozbawionej nawet ociupinki nadziei? Nic człowieka nie cieszy. Nic. Każda myśj, od czego by nie wyszła, maniacko nawrócić musi do tego samego wciążobiektu i tematu. Tragiczna, doprawdy, mania. Człowiek nią owładnięty godzien jest naprawdę głębokiego współczucia, tym głębszego, im mniej ma szans na uzyskanie jedynego potrzebnego mu lekarstwa, to jest - wzajemności.

[...]

Jej życie toczyło się na pozór po dawnemu, co ją samą zdumiewało. Po dawnemu poruszała się, oddychała, pracowała, jadła, odrabiała lekcje. Machinialnie farbowała swoje stare kiecki, szyła na zamówienie, chodziła do kina (unikając jedynie z uporem filmów o miłości) i sprzątała dziadkowi mieszkanie, bez powodzenia z resztą.

Ale to już nie była ta sama osoba. Pobladła, smutna, z podkrążonymi oczami, z mglistym wzrokiem - wyglądała jak własny, kiepski w dodatku, portret akwarelowy.''

~M. Musierowicz - "Opium w rosole"