Kiedy w końcu wszystko wokół ciebie staje się obce, jesteś w stanie zaprzyjaźnić się z cieniem tego, co przyćmiło tą nienamacalną biel, tą jasność, która znika jak korpuskuła w twojej duszy, a jej dualistyczna natura w jednej chwili rozpada się na miliony innych cząsteczek, przenikających niczym ostrze każdy najmniejszy elemnt tego, z czym musisz się już pożegnać i w drodze wyjątku pozostawia ci nie nadzieję, lecz poczucie bezradności i trudną do wyalienowania bezradność, co w swojej głowie nazywasz samotnością, a swojej ręce ukrytym asem, który być może już nigdy w twoim życiu nie powróci do gry, aby w oczach innych obcych nazwać każdy twój krok kłamstwem lub trywializując cały ten bezsens, określić beznamiętnie "jak 'blef".