pfff

Źle mi, kiedy patrzę na jego zdjęcia.

Jeszcze gorzej, gdy widzę nasze.

Śmiać mi się chce, czytając smsy,

Nie wspominając już o PTKW...

Jak znajduję jakieś przesyłki z ledwie skleconym słowem...

Czuję zażenowanie, czytając archwia, że chciało mi się to ciągnąć.

Niedobrze mi się robi, jak widzę nawet polecane linki.

Opisy budzą złośliwości.

I wstyd mi, za jego brak klasy, który pokazał na samym końcu.

Gardzę sobą za to, że w ogóle się interesowałam.

Gardzę 85% wspomnień.

Nie śmieję się, a wyśmiewam. Nie jest mi smutno, jest mi niedobrze.

Takie traktowanie, gadki, zachowania, męki, łaski, ignorancja, egocentryzm... żałosne.

Wyrzucam sobie, że tyle myśli, zaangażowania i wszystkiego w to włożyłam.

Nie mogę patrzeć. Nie widzę nic dobrego.

Wszystkie złe rzeczy zbierają się razem i z impetem spadają, zasypując ostatnie dobre wspomnienia.

Warstwa negatywnych emocji jest już chyba za gruba, żeby można było przez nią po prostu przejść.

Nie mogę.

Nie umiem.

Nie chcę.