"Człowiek wydaje się słaby, ale jest silny... Wydaję się silny, ale jest słaby..." Prawda, jakie życiowe? Chciałabym zapomnieć, wyjechać stąd, urodzić się na nowo. Ale nie mogę. Tak jak Ona, muszę walczyć, dla siebie i dla Niej. Dlaczego to życie jest takie popieprzone? Dlaczego nigdy nie może być dobrze? Zostaliśmy stworzeni tylko po to by cierpieć a potem i tak umrzeć? To jest sens ludzkiego istnienia? Jeśli tak to wolałabym się nie narodzić. Tak chciałabym pomóc. Ale nie wiem jak, znowu stoję pośrodku wielkiej pustki. Znowu mogę tylko płakać i być obok w razie czego. Jutrzejszy dzień nie napawa mnie nadzieją, napawa mnie strachem. O siebie, o Nie. Niech to się skończmy. Urodźmy się na nowo, bez obłudy, samotności, obojętności. Czy to takie trudne? Zapomnieć o tym co w nas złe? Chyba tak. Ale ja tak bym chciała...