Wiele razy myslalem, co musialoby sie stac, zebym wrocil do pisania tutaj. Bylo to miejsce, w ktorym pisalem najwiecej wlasnie w zlych chwilach. Stworzylem tego bloga po to, zeby miec gdzie wyrzucic z siebie emocje. Musze przyznac, ze bardzo mi to pomagalo. W pewnej chwili sporo osob zaczelo tu wchodzic, wiec stracil on swoj prywatny charakter. Teraz po tak dlugim czasie znowu jest tu pustka, wiec moge zaczac od zera. Postanowilem, ze wroce tu jak bedzie bardzo zle - wiec jestem. Nie ogarniam tego, co od poczatku marca dzieje sie w moim zyciu. Pomijajac fakt, ze pewnie stracilelem bardzo wazna dla mnie ( zdanie "bardzo wazna" jest tutaj wrecz smieszne, ale i tak nie znajde slow, zeby wyrazic jak bardzo, wiec zostanmy przy tych) to czuje niesamowita wrecz presje. Za niecale 2 msc matura, a za 3 testy pilkarskie, ktore sa jeszcze wazniejsze. Czuje ciagla presje bycia lepszym i lepszym. Mysl o wyjezdzie jara mnie totalnie, ale straszne boje sie, ze ostatecznie zezre mnie strach i wypadne beznadziejnie podczas testow. Z drugiej jednak strony na boisku strach dziala na mnie dobrze. Poza tym... Zdecydoeanie nie wyobrazam sobie zostac tutaj. Tzn wgl nie ma takiej opcji. Ale wizja bycia samemu jak palec w innym kraju, nie znajac jezyka... Tez nie jest najlepsza. Najtrudniejsze pewnie bedzie pierwsze pol roku. Musze zrobic tak cholernie duzo majac tak malo czasu. Tymczasem czekam na 2 kwietnia i staram sie sobie wmowic, ze jakos to bedzie