goodbye my lover.

witam .

zacznę co u mnie ... siedzę w gościnnym, słucham pięknych piosenek, pochłaniam znaczne ilości paluszków, czasem mam wrażenie, że próbuję " zjeść smutek", dżizas... gdzie tu logika ? a jezeli już jesteśmy przy tym słowie, nie widzę logiki w moim życiu. Myślę jedno, robię drugie... dlaczego nie może być łatwo? tak jak chcę... wszystko się komplikuje. Wszystkie piękne chwile, to jakby tylko wymysł mojego umysłu i okłamywanie siebie "tak, teraz będzie lepiej, nadszedł lepszy czas, naprawdę !" . tak nie jest. ciągły sarkazm w moim głosie, to jakby próba odizolowania się od prawdy, nie chcę tak już. gdy ktoś zapyta, `co się dzieje?` , nie potrafię odpowiedzieć. tylko w tańcu potrafię pokazać co jest grane. W nim, wszystkie emocje `dają górę`. cholera. znów płacz, panika. osoby przed którymi potrafię się otworzyć są, tylko mają mnie głęboko. może dlatego, to wszystko tak boli. boję się.