I M & B P

Madeline na DEC Invencible & Bruce na DEC Pandemonium

~ Ostatnie dni zimy są wspaniałe. Wiosenne słońce coraz bardziej grzeje, śnieg powoli znika. Kołysząc się na grzbiecie Inviego przymknęłam oczy i wystawiłam twarz w kierunku złocistej tarczy, otulając się promieniami. W oddali słychać było ćwierkanie ptaków, które domagały się jedzenia. Jadąc obok mnie, Bruce nucił jakąś melodię, która ostatnio bez przerwy leci w radiu. Otworzyłam oczy i popędziłam ogiera, żeby trochę go rozruszać. 
- Hej! Dzięki, że na mnie czekasz! - krzyknął mój mąż, kiedy galopowałam, zostawiając mój śmiech w tyle. 
- Nie ma za co, kochanie - parsknęłam. Zdawałam sobie sprawę, że Pandemonium jest szybsza niż ogier, którego dosiadłam, więc nie zdziwiłam się, kiedy mnie dogonili. Przed nami rozciągała się łąka, pokryta maleńkimi iskierkami śniegu. Wolność, która nas otaczała przyprawiała o zawroty głowy. Przecież zawsze o tym marzyłam. Własny ośrodek, konie... To wszystko wydawało się snem, z którego zaraz miałam się obudzić. Ale to było realne. To była prawda.
 Odłożyłam moje przemyślenia na bok, kiedy zobaczyłam, że Bruce kłusuje obok mnie. Nawet nie zauważyłam, kiedy zwolniliśmy.
- Nie chciałabyś mieć dziecka? - Musiałam mocniej przytrzymać wodze, żeby nie spaść.
- Słucham? - Przez chwilę zastanawiałam się, czy on to powiedział, czy tylko mi sie zdawało. 
- Dziecka. Takie małe, słodkie, ciągle płacze... 
- Wiem co to dziecko! Ale... zadałeś to pytanie z takim luzem, jakbyś pytał co na kolację.
- A co na kolację? - kąciki ust Bruca drgnęły. Ostre rysy jego twarzy załamywały promienie słońca.
- Jasne, że chciałabym mieć dziecko - zignorowałam ostatnie pytanie - ale szczerze sądziłam, że uzgodnimy to na spokojnie, przy kawie, kominku....
- Spokojnie przy kominku? Przypomnij mi chociaż jeden moment, kiedy rozmawialiśmy ,,spokojnie" 
- Ja... 
Oboje wybuchneliśmy śmiechem, galopując do stajni.~

Wiem, że szału nie ma z ty opowiadaniem, ale nie mam już siły.. 
Lupka, koniecznie ! :))
Fotka przed obróbką: > klik <