Dzisiaj miałam dziwny sen. Śniło mi się, że byłam w ciąży i urodziłam syna-Franka. Niby nic takiego ale... Kiedy się obudziłam musiałam zastanowic się, czy to był rzeczywiście sen. Było to takie realne.... Dzidziuś był malutki, pomarszczony, widać było że ma dzień... Był śliczny. Spał sobie w łóżeczku, delikatnie się uśmiechal.... I kiedy sobie uśwaidomiłam, że to jednak był tylko sen poczułam coś dziwnego... Nie był to zawód ani żal bo to za dużo powiedziane. Zupełnie nie wiem co się ze mną od rana dzieje. Czyżby obudził się we mnie instynkt macieżyński? Nie wiem, ale jeśli tak to: Drogi instynkcie, musisz jeszcze trochę poczekać. Wiem, że byłoby miło mieć takie maleństwo i je kochać, ale w chwili obecnej nie mam wykształcenia, pracy ani mieszkania więc byłoby to nieodpowiedzialne decydować się w tym momencie na dziecko. Poza tym mam dopiero 21 lat, mam jeszcze czas.

Chociaż z drugiej strony, zanim osiągnę to wszystko, by być spokojnym o każdy dzień, czy wtedy będę miała czas na macieżyństwo? Czy moje nieszczęsne hormony dadzą mi te 10-15 lat? Nie chcę w wieku 40 lat biegać na wywiadówki do szkoły podstawowej... W tym wieku wolałabym mieć dorastające dzieci i cieszyć się drugą młodością.

Kuźwa dziewczyno weź się ogarnij, skończ a nawet najpierw zacznij potem skończ studia a potem będziesz się martwić.

Przepraszam, nie jestem dziś sobą.

No tak... weszłam w 21 wiek. I co dalej? Nie wiem. Wszystko się tak szybko zmienia że nie jestem już pewna swojego kolejnego kroku. Ale podobno 21 to liczba szczęśliwa. Więc może ten rok przyniesie choć trochę pozytywnych zmian?

Wczoraj już chyba na dobre straciłam przyjaciółkę. Oczywiście, jest mi smutno z tego powodu. Nawet bardzo. Tylko nie mogę zrozumieć powodu. Powiedziała, że od kiedy nie wyszło jej w związku unika szczęśliwie zakochanych ludzi. Czyli mam zrozumieć, że kosztem chłopaka pozbyłam się przyjaźni? Czy zatem była to prawdziwa przyjaźń? Nie wiem co mam  o tym wszystkim myśleć