merry kissmyass, happy new fear

Moja cudotwórcza sztuka autosugerowania sobie, że w święta też może być dobrze, mimo, że przecież "hej, tu nie dzieje się nic dobrego od lat" No i co. No i było jakoś. Było płaczliwie ale ja mam tak zawsze. Odwewnętrznie mogę się radować ogromnie, a wyglądać na rozlazłe uosobienie rozpaczy. Może i do błogostanu daleko. Ale jak widać, umiem się zadowolić nawet najmniejszą nieistotnością, czymś, co z definicji nie jest powodem do szczęścia, a jednak, jednak umiem urobić sobie rzeczywistość tak, jak mi wygodnie, brzydotę przedstawić w sobie w głowie za coś ładnego. Układam w ten sposób cudowne obrazy i wyobrażenia, że jest lepiej, jest lepiej i nie jest tak okropnie. Wytępienie ochydnego uprzedzenia do świata i misja odnienawidzenia, ciężkie przedsięwziecie , bo pogarda to najobrzydliwsze uczucie jakie byłam w stanie wykształcić. A uczyłam się gardzić zbyt długo. Mimo to, będę uparcie wierzyła w dobro. W sobie, w nas. I już nie wiem, czy to naiwność dziecięca, której nie pozwoliłam w sobie zabić, czy już jakieś zgłupienie. Umiejętne wpajannie sobie ładnych bzdur i absurdów. Bardzo lubię tak.I tylko więcej miejmy zawartości życia w życiu. Bo to ważne. Cholernie.

Z każdym kolejnym pretekstem czuje tą durną dumę, pomieszaną z uczuciem, że to nadal nieudolne, że to jeszcze kuleje, trochę plastikowe, sztuczne, wpół udawane, ale wyuczę się jeszcze, wyszkolę się, będę umiała patrzeć na to inaczej.
Mam nastroje na tak skrajną muzykę, że nie mam nic, co by sie tu nadało.
Dziś polecę ciszę. Sto mil ciszy. Tą samą, którą miał przed sobą Włóczykij.
A jeśli już tak włoczykijowo..

"(...) Włóczykij szedł dalej na południe, lecz co jakiś czas rozstawiał namiot i pozwalał dniom mijać, jak chcą, chodził sobie i przyglądał się różnym rzeczom, nic nie myśląc i nic nie pamiętając, i dużo spał. Zachowywał ostrożność, ale niczym się właściwie nie interesował i nie obchodziło go dokąd idzie - chciał tylko iść dalej."

Dajcie mi tylko dużo wina. I poezję.
i tak chcę spędzić ostatni dzień tego (ahgasakds, przekilnam siebie za to)niewydarzonego roku.
Spory kawałek czasu przemarnowamy na Wielkie Iluzje, wtedy okradzono mnie z mojej samotności, po którym zostało tylko osamotnienie. Obolałe pozucie odrzucienie Dżoego.
A teraz co? Chcę tylko by było inaczej. Oby było. Oby oby oby.