Księżniczko... piękna a taka głupiutka. Podejdź bliżej. Spójrz na niebo. Słońce jest wyjątkowe, prawda? Ale czy jest idealne? Zastanów się jakie powinno być. Powinno dawać ciepło i światło? Faktycznie nazbierało się sporo chmur. Ale czy to oznacza, że za tymi chmurami ono nadal nie jest idealne? Nie jest ciepłe i jasne? Ależ jest. I nie zmieni tego żadna mroźna pora roku, ani deszczowa ściana. Jutro nic nie warty zmrok się rozpłynie. Naucz się oddychać. Stań na krawędzi. Ponieś ofiarę. Zleć na samo dno. A potem się podnieś. Przekraczaj granice. Spełniaj dziecięce marzenia. Przestań uciekać, bo wreszcie się zmęczysz :) wyjdź z mroku. Nie pozwól żeby jakakolwiek ciemność rzuciła cień na Twoje światło. Walcz o nie. Nawet idealne słońce nie jest wieczne. Kiedyś i ono straci tętno, stanie się fikcją chorego społeczeństwa. Pozostanie mu jedynie bezimienna banicja. Już więcej nikt się nie oparzy. Nikogo nie skrzywdzi. Tylko czy jego koniec będzie metą czy jednak kresem? A Twój koniec? Zmieni cokolwiek w tym pustym, zimnym świecie? Oczywiście, że nie. Może złamie się parę serc. Może zgaśnie kilka gwiazd. Nie zahamuje to promieni idealnego słońca. Twoje odejście nic nie zmieni. Odejście słońca? Da nam lekcje. Nauczy odróżniać brutalność od bezinteresownej przemocy. Czy to nie będzie miejsce i czas, żeby jebnąć wszystkim? Księżniczko. Życie jest piękne. Idealne, dopóki nie zgaśnie. Potem wlecze się już tylko poezja i świadoma zawiść. Księżniczko, podejdź bliżej. Spójrz na niebo. Słońca nie widać, nazbierało się zbyt wiele chmur. Czy ono w takim razie istnieje?