Kolejne rozdanie. Nowa talia. Już nie możesz się wycofać, widziałeś zbyt wiele kart. Zasłonięty mglistym szczęściem lęk unosi się w powietrzu. Pora zebrać siły, aby wykonać pierwszy ruch. Gra dopiero się zaczyna, jednak Ty tracisz wszystko. Wszystko? Spokojnie, przecież nie masz nic. Nie masz nic poza moim szeptem, który ambiwalentnie przekrzykuje się z echem. Nie masz nic poza moim spojrzeniem, które zatrzymane na parę sekund z powrotem znika gdzieś w nic nie znaczącej oddali. Nie masz nic poza moim dotykiem. Dłonią, która bardzo powoli i delikatnie z niesamowitą precyzją przekazuje Ci całe ciepło skrywane w sercu. Rewanż? Niech będzie. Ze mną i tak nie wygrasz. Zniesiesz każdy mój krzyk, płacz i ból. Zrobisz wszystko co tylko zechcę. Nocą zgasimy wszystkie światła, będziemy należeć tylko do siebie. Nie pozwolimy nawet księżycowi zakłócać naszej bezbłędnej minuty. A kiedy zaśniesz, spróbuję poukładać myśli, które przy Tobie nie potrafią odnaleźć sensu. Namieszałeś mi w głowie. Jak to możliwe. Twoje karty są mocniejsze? Mocniejsze, niż uścisk Twojej dłoni na moich biodrach? Nie mogę się ruszyć. Brakuje mi powietrza. Obrazy zaczynają mi się mazać w oczach, a po chwili dostrzegam tylko nieliczne cienie błądzące po czarnych ścianach. Czuję Twój ciepły oddech na swojej skórze. Stoję na przegranej pozycji. Rozgrywka jest bezbłędna. Staje się nieodporna na każde Twoje słowo, wypowiedziane tak pięknie i wyjątkowo, że nie skupiam się na jego znaczeniu. Reaguję na Twoją obecność ze zdwojoną mocą. Nie zamierzam się bać. Czuję się tak bezpiecznie jak nigdy dotąd. Żadne z Nas nie czuje się w tej chwili przegrane. Konkurencja gaśnie. Przestaje się liczyć wszystko, oprócz Naszych splecionych dłoni. To nie pasuje pod żaden wzór, nie należy do żadnej kategorii, nie jest zapisane w żadnej książce, nie widzę w tym ani odrobiny logiki. Należymy do siebie. Gramy w jednej drużynie. Remis.