Spójrz, gdybyś miał jeden strzał, lub jedyną szanse by zdobyć to czego pragniesz, wykorzystałbyś ją czy po prostu pozwolił jej się wyślizgnąć ?

Dlaczego w ciągu jednej minuty może stać się tak wiele.. dlaczego? Dlaczego zawsze łatwiej jest coś stracić niż odzyskać. Dlaczego tak trudno cokolwiek odbudować, naprawić, poprawić. Czy przez pewne wydarzenia lęk i strach będzie przy mnie zawsze? Czy przez to będę chorobliwie zazdrosna? nieufna? Nie chcę tego, jednak nie umiem się tego pozbyć. To uczucie niechciane.. okropne, zle. 

Pogodziłam się z tą niemiłą sytuacją, z tym rozdziałem w życiu, tak już to mogę, umiem nazwać. Nie chcę o tym zapomnieć, o tych chwilach, bo jednak były one miłe i wiele wniosły do mojego życia. Natłok myśli.. brak słów. Głowa mi pęka, za dużo.. za duż tego wszystkiego. Dzisiaj dawałam pewnej osobie radę, że to co teraz przechodzi, a mianowicie uczucie, dzięki któremu wydaje się jej, że wszystko co robi jest bezsensu to chwilowe.. że to minie. Mówiłam o tym tak pewnie.. podkreśliłam, że z własnego doświadczenia wiem, że to minie. Cholera.. teraz nie jestem tego pewna. Każdy człowiek ma takie chwile, ale jeżeli zdarza się osoba, która ma je zbyt często.. to może to nie są takie chwilówki.. słabości czy coś? Może ta osoba potrzebuje pomocy.. wrażliwości.. delikatności i zrozumienia. Dlaczego nikt nie może jej tego zaoferować? Taka osoba potrzebuje bratniej duszy, uścisku, wspólnego płaczu.. dla jednych to zwykła codzienność, dla tych którzy mają takie szczęście jakim są przyjaciele. Dla innych zaś, to pragnienie..