Wielokrotnie powtarzałem że traktuje tą platformę jako pamiętnik, lubię cofać się do notek, czytać swoje własne myśli, analizować, przypominać sobie co się działo w danym czasie.

Dziś będzie nieco obszernie.

O marzeniach .

Czym są marzenia?

W internecie możemy przeczytać że są to cele z datą realizacji.

Czy to prawda? Pewnie tak, ale na pewno jest dużo Ale.

Nie będziemy się w to zagłębiać .

Co było moim marzeniem?

Co mogło być marzeniem człowieka który od dziecka miał styczność z narzędziami oraz majsterkowaniem ?

Lata młode, młodzieńcze pominiemy, bo poza rozkręcaniem babci szafek, nie działo się tam nic ambitnego w kierunku o którym sobie wspomnimy.

Kiedy zaczęłem postrzegać świat swoimi wartościami, chciałem mieć auto które pojawi się na Ultrace.

Czym jest Ultrace? Środowiskiem ludzi którzy pakują oszczędności życia w samochody a następnie zbierają się pod stadionem we Wrocławiu i o tym rozmawiają przez 3 dni.

Oczywiście, są tam wypasione porsche, Ferrari, i inne rarytasy, ale, nie ma za dużo skody.

Nie jestem onanistą nie uważam że jest to powód do dumy ani najwspanialsze auto świata, lubię zdziwienie ludzi którzy chodzą wokół tego projektu i pukają się w głowy i zastanawiają się jak to jeździ .

Czy jestem dumny z tego że tu doszedłem?

Tak jestem.

Czy było warto?

Pewnie że tak, aktualnie w internecie nośna znaleźć więcej zdjęć mojego samochodu wykonanych przez profesjonalnych fotografów niż mojej twarzy 😅

Jak to było rok, dwa lata temu?

Zarys planu był prosty, mieliśmy naszą małą ekipą jechać wspólnie na dwa/trzy/ może cztery auta na wyżej wspomniany ultrace,

Ekipa która wydawało mi się jest spoko, wydawało mi się że jest zdrowa, okazało się że stoi w miejscu.

Widzę to na każdym kroku że udało mi się z wszystkiego wyjść lepiej od nich.

Trzy auta na wyróżniku tablic rejestracyjnych PMI na jednej z największych imprez tuningowych w Europie - to było moje marzenie, chciałem siedzieć na leżaku z prawie wyższą ode mnie brunetką oraz Cezarym, niestety życie pisze różne scenariusze. I po ekipie nie ma już śladu, tak samo jak po posiadacze najpiękniejszego uśmiechu świata .

Jakie to uczucie? Szczęście pomieszane ze smutkiem,

W ogólnym rozrachunku mega satysfakcja że udało mi się wyrwać z 64-400 z miejsca bez przyszłości, że udało mi się pojechać w miejsce o którym rozmawiałem do znudzenia przez całe dnie, tygodnie może lata .

Co dalej?

Beskidy, Beskidzka integracja, piękny dziesięcio godzinny trip przez całą Polskę autem w które wsadziłem tyle ile mogłem . Uczucia pieniędzy i cierpliwości. Niesamowite uczucie obracać się w zdrowym środowisku z taką samą zajawką .

Pieniądze wrócą ale już nigdy nie będę 27 letnim posiadaczem octavii dwójki na pneumatycznym zawieszeniu i spasie.

Czy warto ?

Cytaując : warto bo spełnione marzenia nie mają ceny

W temacie auta ostatniego słowa jeszcze nie powiedziałem, cały bus części czeka na kolejną jesień aby je zamontować,

W temacie marzeń chciałbym chociaż tutaj podziękować wszystkim tym którzy dołożyli swoje 5 minut abym mógł wchodząc na Instagram czy Facebooka mógł oglądać swoje auto na zagranicznych stronach.

W temacie marzeń,

Spełniajcie je, Te drobne i te wielkie.

Gdyby to był kolejny odcinek dziennika pokładowego, napisałbym wam pare smutnych rzeczy, ale nie dziś, od czterech minut jest wtorek, a to oznacza że do kolejnych wielkich rzeczy już 5 dni.