.

Pojawia się czasem taki stan..

Pieprzony stan przemyśleń..

A po co komu to..

A po co komu tamto..

Dlaczego coś robimy, na co

i dlaczego..

Czy coś sie uda,

Czy może coś robimy źle.

Tak.

Robimy źle.

Że działamy nazwyczaj pod wpływem własnej presji,

żyjemy chwilą

i nie myślimy o tym co jutro.

Czasami zdarza sie myśleć, a raczej to rytualnie..

Że może coś nie ma sensu,

że może sie na coś nie nadajemy,

w krótkim zdaniu..

Jesteśmy do niczego..

Ta.. Tak myślę

Ale droga nie tędy..

Chcę by wszystko się ułożyło, by nie było nie dociągnięć,

Nie było kłamstwa,

sztucznych twarzy,

sztucznego uśmiechu,

sztucznego ja..

Boję się jutra tak! I nie wstydze sie tego.

Dlaczego?

Bo z dnia na dzień coraz trudnej się jest z czymś uporać..

od tak.

Stan który trwa od "zawsze!" dosłownie..

Wiem że kolejnego razu nie wytrzymam

ale to jest tylko gadanie.. Nie gdybam.

Nie bede

Nie ja

nie to

nie ten swiatopogląd

Poprostu niech tylko bedzie wszystko dobrze..

Czy tak wiele człowiek może wymagać?

Tę bezcenność, która niesie za sobą przyszłość..