Daleko

Już dawno temu powinnam była zasnąć. Dawno temu powinnam miarowym, spokojnym oddechem wytyczać rytm tej nocy. Ale ani mój oddech, ani mój umysł, ani moje serce nie chcą być dzisiaj spokojne. Podróżują. Przebywają tysiące kilometrów, cofają się w czasie i przywracają obrazy miejsc, które widziałam, które osobiście przeszłam, których dotknęłam duszą. Są miejsca, które niemiłosiernie sprowadzają Cię na ziemię i przypominają, że jesteś tylko ziarenkiem pyłu. Staję naprzeciwko majestatu, pięknu, które jest dziełem ludzkich rąk i przetrwało setki lat dłużej, niż twórca był w stanie żyć. Uświadamiam sobie zarazem, jakim cudem jest człowiek i jak dziwne ma usposobienie. Świadom przemijalności swojego istnienia, niezmiennie stara się udowodnić, że to nie czas go zetrze w pył, tylko on zakpi z czasu i stawia monumenty, które przedłużają jego obecność na ziemi o niezliczone jednostki czasu. Zaznacza, że tu był. Później ja tam staję i uczucie, którego doznaję, nie pozwala mi spać jeszcze wiele nocy później.