Praktyki w pełni, dzisiejszy dzień mi się podobał, bo w końcu mogłam naprawdę poczuć jak odczuwają chorobę sami pacjenci. Generalnie jestem zadowolona z tego, że wybrałam praktyki właśnie na oddziale psychiatrycznym-jak podejrzewałam, jest to swoiste apogeum psychologii i będąc tam nieraz czuję, że chyba za mało umiem.Ale jutro moja pierwsza poważna próba i własny pacjent, stresuję się ogromnie, ale sama chciałam siebie sprawdzić, a najlepiej poprzez praktykę właśnie. Ogólnie jestem pełna współczucia dla tych ludzi, przeżywam to co mówią i staram się poczuć to co oni. I w sumie dociera do mnie czym jest słynne przeniesienie-jak wracam do domu czuję jakby uszło ze mnie całe powietrze, padam na łóżko i zasypiam. Na mącznej będę teraz codziennie od piątku, w sobotę praca, zatem w niedzielę totalny odpoczynek!

Tak kocham, że poświęcam tą miłość i zakopuję ją gdzieś głęboko, dziś się poddałam, słowo nie jest równe czynom, jednych za dużo, drugich za mało, chciałabym wierzyć, że nadejdzie lepszy dla nas czas, ale wiara to za mało, potrzeba walczyć, a w samotności się nie wygra. Powoli do mnie dociera beznajdziejność tego, co było i jest. I co z tego, że się kochamy? Czy uważacie, że można kogoś kochać ale z nim nie być? Czy można kochać tak mocno, żeby nie być ze swoją drugą połówką dla jej dobra? Czy to jest miłość, o której się marzyło? Zbyt wiele pytań, a odpowiedzi prawie w ogóle.