.

Drodzy Rodzice

Pragnę wam podziękować za to, jak ciągle pierdolicie mi w życiu. Mieszacie się w nieswoje sprawy, w dodatku mnie mieszacie także we własne. Tak bardzo chcieliście mnie ściągnąć spowrotem, no i proszę, udało wam się. Nie liczcie jednak więcej na żadne zaufanie z mojej strony i wiedzcie, że w moim przypadku kłamstwem niewiele zdziałacie. Zresztą macie pełną świadomość tego, że i tak to ja wybiorę drogę jaką chcę podążać, niezależnie od tego jakie będzie wasze zdanie. Możecie mi czegoś zabraniać, czegoś nakazywać, a i tak wiecie jak to się skończy. Piszę to tutaj, bo jednak nie chcę robić wam przykrości, mimo wszystko. Wiem jak wam ciężko było ostatnio i jak dużo przeszliście. Kryzysy, decyzje i inne chuje muje. Jednak nie wątpię, że nadejdzie taki dzień (o ile już nie nadszedł) w którym na siłę będziecie się chcieli dowiedzieć się cóż to dzieje się w tym moim tajemniczym życiu w taki, a nie inny sposób. 

No i Pawle... Cóż... Dzisiaj pierwsza noc od tak dawna, kiedy mam zasnąć bez Ciebie obok. Ciężko mi z myślą, że teraz, o tak późnej porze harujesz gdzieś, po to, żeby mi było jak najlepiej, a ja siedzę sobie przy komputerku u moich rodziców, zaraz wpierdolę sobie ciepłą kolację i położę się spać do ciepłego wyrka. Piękna perspektywa, prawda? Jednak szczerze powiedziawszy wolałabym być teraz gdziekolwiek z Tobą. Włóczyć się, spać w kanciapie... Gdziekolwiek, byle z Tobą. Nie tutaj, nie z tymi ludźm, nie w tej atmosferze. I ciągłe pytanie: Co będzie dalej?

Kiedy Cię nie ma mam wrażenie, jakbyś był tylko pięknym snem. Wciąż nie potrafię uwierzyć, że istnieje dla mnie taka osoba jak Ty.