wyimginowałam sobie coś pięknego

drugi świat

w którym są wartości

w którym coś mam

i dobrze mi z tym

od czasu tej imaginacji jestem szczęśliwa

ale czy o to mi chodziło?

przecież nie mogę zastępować samotności kolejnymi imaginacjami

nie na co dzień

nie mogę uciekać w coś, co nie istnieje

co nie może dać mi ciepła i bezpieczeństwa

przecież to się kiedyś skończy

mam nadzieję

bo ja nie potrafię tego zrobić

cały czas powracają myśli jak mi było dobrze z miłością

co wtedy czułam patrząc na świat

ale równocześnie przypominam sobie chwilę, w której poznałam prawdę

chwilę, której chciałabym już nie oglądać

a Ona nadal staje przede mną, dręczy, wymusza łzy

chwilami chcę wrócić do tego co było przed nią

jednak wiem że to niemożliwe.

nienawidzę? możliwe

ale nadal wiem, że gdybyśmy zostali na świecie sami

gdyby wszyscy inni zniknęli

wróciłabym do tamtego szczęścia

szczęścia, które bolało jak żadne inne

ale za to dawało jakikolwiek sens

możę przez to wszystko próbuję teraz imaginować podobny świat?

który tym razem jest czysty, nieskazitelny

który nie może mnie zranić

który jest tak doskonały!

że nie może być prawdziwy

gdybym tak mogła zapomnieć.

to wszystko zapomnieć.

i spowrotem zacząć ufać, kochać, uwielbiać.

na nowo mieć jakieś prawdziwe uczucia.

nie tylko te z mojej imaginacji

imaginacji która jest jak nałóg

a ja nie potrafię siebie z niego wyrwać

i wątpię żeby zrobił to ktoś inny...