Jeszcze raz spojrzałam na klatki mojego filmu. Na większości była Anna - mała lub duża, ale zawsze uśmiechnięta, radosna, słodka i ciesząca się życiem. Wróciły te odległe dni, gdy wiecznie ubrana na żółto przemierzałam miasto z babcią za rękę, aby następnie cały dzień beztrosko huśtać się na hamaku.

Ta śliwka, która dawała tyle radości.

Hejnał, którego nie znosiłam.

Okrzyk "obiad" i obraz babci wnoszącej zupę do ogródka.

Jakże trudne wejście na 4 piętro do dziadka, po tygodniowym bezruchu w szpitalu.

Łzy wylane na schodach, gdy wracając ze sklepu pomyliłam klatki schodowe.

Zwykły słup, który nie wiedzieć czemu do dziś mnie raduje i kojarzy się ze szczęściem.

Pierwsze kursy po parku czerwoną "hondą" z frędzelkami na kierownicy.

Próby hodowli ślimaków w taczce i zdziwienie, gdy te uciekały.

Wtulanie się w kąt babcinego fotela z fioletową narzutą.

Ręka harleyowca złapana przez przypadek, bo przecież miał takie same rękawiczki jak mama.

Drożdżówka, której wiecznie kradłam posypkę.

Tęczowa sukienka okrzyknięta "Pyzą".

I wiele innych. Pamiętam. A teraz? Nic nie cieszy tak szczerze jak wszystko cieszyło gdy byłam dzieckiem.

Dlaczego człowiek wraz z upływem czasu próbuje sterować swoim życiem i emocjami? Dlaczego niszczy tę wewnętrzną szczerość, która tworzyła się przy pierwszych stawianych krokach?