"tych pięknych chwil, nie zabierze mi nikt

one będą wiecznie trwać jak ja i Ty"

kiedy to mówiłam, myślałam, że tak już zostanie

że moje szczęście nie odejdzie

że tak po prostu nie znikniesz

to wszystko tak nagle się rozpłynęło

został wewnętrzny chłód, który trwa do dziś

nie potrafię zapomnieć

może to i lepiej, że wciąż pamiętam chwile, których ciągle pragnęłam więcej

teraz ich nie mam

i nawet nie pamiętam jak to się stało

nie potrafię mieć żalu

bo i nie mam prawa

nie potrafię obwinić żadnego z Nas

bo nie byłoby to słuszne

dlatego to tak boli 

bo to ot tak sobie jest

tak po prostu cały mój świat się rozpadł

a ja go do dziś usiłuję jakoś posklejać

nigdy nie zdawałam sobie sprawy z tego

że przyjdzie taki moment

kiedy przestanę ufać

kiedy rzucę przyjaciół, znajomych

wszystkich otaczających mnie ludzi

cały świat który wówczas miałam

że to wszystko tak nagle pęknie

jak mydlana bańka

a jednak

zlepek kilku chwil rozwalił to wszystko co zbudowałam

kilka dni później wyjechałam

zniknęłam z oczu wszystkim

zerwałam kontakty

zaczęłam wszystko budwać od nowa

poznałam nowego człowieka

żyjącego w moim świecie

pomógł mi wypełnić lukę po tym, co kiedyś było wszystkim

rozumiał mnie wspólnym milczeniem

pojawiali się kolejni ludzie

wszyscy wspaniali

tak po prostu idealni

próbowali być przy mnie, wspierać

ale nadal żyłam we własnym świecie

i nadal nie potrafię się z niego wyrwać

pomimo, że kolejne osoby chcą mi pomóc

oni wszyscy zostają na drugim planie

są przesłąnięci zasłoną

której nie mogę zerwać

której nie chcę zerwać

bo wtedy wszystko by ze mnie jak gdyby wypłynęło

i zostałabym kompletnie pusta

bez uprzedniej zawarości

to boli

ale ja wciąż mam głowę

w której rodzą się refleksje

i w której usiłuję zrozumieć dlaczego tak się stało

jednak wiem, że to było słuszne posunięcie

to wszystko jest jak jeden wielki maraton w nieznane

biegnę, chociaż wiem że to nie ma sensu

ale chcę biegnąć

tak bez wytłumaczenia

czy w takim razie ból jest przyjemnością?

nie. na pewno nie

po prostu nie ma słów żeby go ująć

żeby określić sens jego bytu

ciężko to wszystko powiedzieć

dlatego też nigdy nie zaczynam materializować moich myśli

bo nie jest to w pełni możliwe

być może dlatego że mam własny rozum

własne myślenie i filozofię

może dzięki temu różnię się od reszty społeczeństwa

lub wręcz przeciwnie

ale dobrze mi z tym

czasem naprawdę ciężko jest siedzieć z tym wszystkim sam na sam

z prawdą i faktami

wiedząc że nikt nie może pomóc

ale jednak warto