Moja Mei

Rozdział 8
"Co tygodniowe dojazdy z mojego do Twojego miasta i na odwrót męczył nas. Mei, pamiętasz naszą pierwszą poważną kłótnie? Bałem się... Myślałem, że to już nasz koniec..."
Na początku było dobrze. Cieszyliśmy się każdą chwilą spędzoną razem, ale potem zaczęło się coś psuć. Byliśmy ciągle zmęczeni nasz wspólny czas wyglądał tak, że oboje prawie cały czas spaliśmy. W końcu nie wytrzymałam.
-Alex, ja już tak nie mogę!- zaczęłam płakać.
-Ale co się stało?
-Nie widzisz tego? My prawie nie rozmawiamy!- krzyczałam.-To nie ma sensu. Nie możemy tego tak ciągnąć.
-Co ty mówisz? Chcesz skończyć nasz związek?!- też podniósł głos.
-Tak. Ja już nie mam siły- płakałam coraz bardziej.
-Nie kochasz mnie już?!- krzyczał tak głośno jak jeszcze nigdy.
-Kocham cię ale ja już tak nie mogę. To mnie niszczy, rozumiesz?!
-Nie?!- krzyknął poczym spojrzał na swój palec.- Pamiętasz?- ściągnął sygnet i mi go pokazał.
-Na zawsze- otarłam łzy.- To było wtedy, krótko po tym jak się poznaliśmy.
-Tak- uśmiechnął się.- To miała być nasza obietnica.
-Przepraszam....
""Przetrwaliśmy. Trzy lata studiów minęły chociaż były dla nas prawie jak wieczność. Dzień gdy studia się skończył były dla mnie zbawieniem. Wsiadłem w pierwszy pociąg i pojechałem do Ciebie... Och, gdybym wtedy wiedział..."
-Mei!- do domu bez pukania wpadł Alex.- Gdzie jesteś?

-W kuchni!
Alex wpadł do pomieszczenia jak burza.
-Kocham cię nad życie. Mieszkajmy razem- trzymał mnie w ramionach i obracał się w koło z uśmiechem na twarzy.-Mei- postawił mnie i przyklęknął.-Wyjdzie za mnie?- w dłoni trzymał otwarte pudełko z pierścionkiem.
-Oczywiście, że tak głuptasie- zaczęłam płakać że szczęścia.
Krótko po tym mieliśmy piękny ślub.  

jeszcze tylko jedna część i się z wami pożegna...