Moja Mei

Rozdział 7

"Pamiętasz koniec liceum? To jak płakałaś, gdy powiedziałem, że nie ide na tą samą uczelnie co Ty? Myślałem, że mnie za to znienawidzisz..."

-Mei pośpiesz się bo nie zdążymy- Alex poganiał mnie.

-Już idę- zeszłam na dół zadowolona.- Trzy lata, jak szybko to minęło.

-Taaa... Ciężko w to uwierzyć- zaśmiał się.

Wyglądał dzisiaj jakoś inaczej. Bał się czegoś, ale nie miałam odwagi zapytać. Przeczuwałam, że sam mi o tym powie.

-No to w drogę przystojniaczku- klepnęłam go w pupe i ruszyłam do drzwi.

-Uważaj bo cię jeszcze schrupię przed wyjściem- złapał mnie od tyłu i szepnął do ucha.- Na to zawsze jest czas.

-Kiedy stałeś się takim zboczeńcem- odwróciłam się i pocałowałam go.- Chodźmy już.

-No dobrze- mruknął i otworzył drzwi przede mną.

Rozdanie świadectw i dyplomów maturalnych trwało długo. Klas było tak wiele, że aż odechciewało się żyć.

Gdy wszystkie ceremonię się skończyły, wszyscy wręcz skakali z radości.

-Wracamy już- szepnął mi do ucha Alex gdy tylko wyszliśmy.

-Okey- uśmiechnęłam się do niego.

-Będziemy musieli porozmawiać- wyglądał na śmiertelnie poważnego.

W żołądku ściskało mnie przez rozmyślanie o tym o czym może być ta rozmowa.

Gdy wróciliśmy czekałam na to aż zacznie.

-Mei... ja... dostałem stypendium- wydusił.

-To świetnie- szczerze się cieszyłam.

-Ale nie na tej uczelni co ty- powiedział cicho.-Chcę tam studiować.

-Co? Ale gdzie?- poczułam się jakbym dostała obuchem.

-W Toruniu- powiedział to jeszcze ciszej.

-Gdzie? Przecież to prawie na drugim końcu Polski! 

-Wiem, ale ja zawsze chciałem tam studiować- wyszeptał.

-Ale jak ty sobie wyobrażasz nas? Myślisz, że związek na tak wielką odległość przetrwa? To nie wykonalne- zaczęłam płakać.

-Damy radę. Będę przyjeżdżał na każdy weekend i każde długie wolne. Przetrwałmy to... 

koniec się zbliża, już tylko 2 części ;3 
jakoś smutno mi się robi na tę myśl -,-