Begin from The End

Wreszcie zrozumiałem na czym polega życie. Choć długa była droga, pełnych zakrętów, ślepych uliczek, złych drogowskazów, niepewnych wyborów. Nie raz byłem prowadzony za rączkę w tą stronę, chociaż stawiałem twardy opór, jakaś cząstka mnie, myślę, zawsze pragnęła tej (jakże oczywistej z perspektywy czasu) prawdy. Otóż nie chodzi o żadne materialne rzeczy, które można nabyć. Nie liczy się to co posiadamy, lecz to kim jesteśmy dla świata w pełnym tego słowa wyrażeniu. Wiem, że żadnym Kolumbem w tym momencie nie jestem i ameryki nie odkryłem. Sam sobie z tego doskonale zdaję sprawę, lecz mam na myśli spojrzenie na to od innej strony, od końca. Na pewno wielu ludzi chce być zapamiętanymi jako kochającym rodzeństwem/rodzicem/przyjacielem czy nawet kolegą z pracy. To coś jak budowanie domu. Nie mówię tu o silnych fundamentach, na których musi stać, ale o sam projekt. Zaczynamy przecież nie od stawiania cegieł tylko od rysunku. Jak chciałbym, żeby mój dom wyglądał?. Sami go rysujemy, albo zatrudniamy architekta by zobrazował naszą wizję. Czyli wiemy od samego początku jak będzie wyglądać. To samo jest z ludźmi i ich życiem. Dlaczego rysujemy tylko kolejny dzień, tydzień, lata, albo jak co poniektórzy na bierząco? Każdy z nas od momentu wejścia w dorosłe życie powinien zadać sobie to banalne pytanie: Jak chcę by mnie zapamiętano? Kto i co będzie o mnie mówić, gdy odejdę? Jaką wygłosi pożegnalną mowę?

Znając projekt, wiemy jak można go urzeczywistnić, skonstruować, na czym ma się opierać. Do jakich celów dążyć. Zaczynając od końca tak naprawdę szybko zauważymy, że wiele rzeczy jeszcze do niedawna tak nam potrzebnych, bez których nie możemy się obejść jest zbędna, bo przeszkadza nam w osiągnięciu celu. Nadal nie mam na myśli rzeczy materialnych, chociaż pewnie i tutaj zrezygnujemy z pewnych udogodnień.

Dostałem nie tak dawno pare niewygodnych pytań, na które jeszcze sobie nie odpowiedziałem. Myślę, że już nadszedł najwyższy czas.

Wpis dedykuję swojej rodzinie.