Discidone:*

Życie jest jak teatr, ja jes­tem w nim lalką. Lalką, kto­rej ktoś splątał sznur­ki. Uwięzioną w bez­ruchu. Dni mi­jają co dzień ta­kie sa­me, życie toczy sie da­lej i da­lej. Nikt nie przej­mu­je się lalką ze spląta­nymu sznur­ka­mi, o nieobec­nym spoj­rze­niu, nie­chcącym pat­rzeć na te krwa­we przed­sta­wienia, zasłaniającym oczy niczym kur­ty­na. O niezmąco­nym us­mie­chu, który ktoś na­malo­wał. O nad­czys­tej duszy...Spląta­na lal­ka. Zbyt cicha. Naz­byt de­likat­na.więc ury­wam sznur­ki.

Często śni mi się por­ce­lano­wa lal­ka.
Wpat­ru­je się we mnie szkla­nym wzro­kiem.
Chce mi coś po­wie­dzieć ale nie może...
Jeszcze chwi­la... cze­kam aż przemówi. Już... a jed­nak nie, coś od­ci­na jej głowe... za późno.
Wielu ludzi nic nie mówi o tym co w głowie im sie­dzi, na­wet po so­bie nie dają poz­nać.
Później do­wiadu­jemy się kładąc kwiaty na grób, że było coś nie tak.
Miej oczy ot­warte, możesz ura­tować ko­muś życie. Obojętność za­bija.