Gdynia . . .

Trzeba jednocześnie nie tracić z oczu horyzontu i patrzeć pod nogi.  

Bo ja czasem lubię mieć chwilę egoistycznego czasu dla siebie.

Posiedzieć na ławce w parku, pogapić się od niechcenia...

Albo nawet po prostu się ponudzić.

 Wyjść z domu i pójść gdzie mnie oczy poniosą, nie patrząc na zegarek.

 Czuć tylko powiew włosów na wietrze, nasilające się zimno i widzieć coraz większą ciemność.

 Stać w miejscu i patrzeć, tylko patrzeć.

Bo stojąc w morzu i patrząc przed siebie dostrzegam tylko horyzont i tą cholerną niepewność. 

Człowiek nie wie, co go czeka, a mimo to podąża ku niemu, chociaż tak cholernie się boi.

 Nie ma rzeczy gorszej niż strach bezprzedmiotowy, strach przed nieznanym, przed groźną tajemnicą, która zdaje się czaić wszędzie.

Może i to co myślę jest głupie? Może... 

Może inni sądzą, że trywialne? Może...

Nie przeczę...