Kiedyś coś sie zmieni...

"But tell me
Can you heal what father's done?
Or fix this hole in mother's son?"

                                          -Metallica, Fixxxer

Kiedyś, jak to sie zmieni...

Gdy nie będzie tak jak każdej jesieni

Kiedy nikt nie odejdzie, a ktoś wkońcu przyjdzie...

Wezme do ręki znów pióro, może w szczęściu coś wyjdzie

To jeszcze nie teraz, teraz jest jak zawsze...

Stoje sam, zagubiony wokół patrze...

Promienie słońca szara mgła odbija...

Ani latarni, ani drogi - wszystko mrok spowija...

Czekając na swój pociąg na tej jesiennej stacji...

Dla złudzenia ciepła wracam do wakacji

Do dzieciństwa, czasów bez trosk

Stopniałych w pamięci, jak ze świecy wosk...

Bo jak wosk niczym deszcz jesienny kapie

Tak ja z każdym dniem nadzieje trace...

Lecz nadzieja może znów sie zazieleni...

Wtedy gdy los sie wkońcu zmieni...

Znów ktoś da mi swym sercem siły

By smętne obrazy i ból ustąpiły

Długa podróż pociągiem mnie czeka...

Czas na stacji powoli ucieka...

Pociąg z mgły sie nie wyłania...

Ile przedemną jeszcze czekania...?

Nikt nie przychodzi, wszyscy już wsiedli

Co robie źle? W mej głowie mętlik...

Wieczna podróż co nigdy nie ustaje...

Może wyrusze nocy skrajem

A na miejscu powita mnie chłód poranka

Może w noc, dróżnik ustąpi kaganka...

Bym wpatrując sie w widmo płomyka

Mogł pomyśleć jak mój zegar tyka..

Życie pędzi, a ja stoje we mgłę

Wzrok zawiesiwszy, uciekam wstecz

Godziny jak lata płyną...

Cienie coraż dłuższe, na północ sie chylą...

Ni Słowik zaśpiewa, by cisze zagłuszyć...

Ni słońce zaświeci...

Nim pociąg mój ruszy...

Dwa pogrzeby... Wesele...

Trace grunt pod nogami i dłonie bliskich które mnie trzymają

Mój Ojciec niedawno wyszedł ze szpitala...

Nie wiem co sie dzieje z bratem...

Nie mam nastroju ani na jaranie, ani na biby...

niezmiernie brak mi kogoś kto da mi troszke słońca...