2015/07/05

Ah, w końcu dwa dni wolnego...

Niby niedawno też miałam ale jestem okropnie zmęczona.

Ta praca powoli mnie dobija.

Nie dość, że straszna harówa za marną kasę to jeszcze słuchanie żali managerki.

Przepraszam bardzo, staram się jak mogę.

Ugh... Byle przepracować ten miesiąc i spadam stąd.

Znajdę coś bardziej opłacalnego...

Przynajmniej mam jakiś wybór, znając język.

Bo to żadna przyjemność pracować na pełnych obrotach, aż pot zalewa oczy i ciągle słyszeć, że za wolno, że to źle, tamto źle.

Kurde...

Przestałam się tym przejmować, bo to nie na moje nerwy.

Tym bardziej słysząc, że ta baba wjeżdża na wszystkich, szukając tylko powodu żeby kogoś opier*olić.

I jeszcze te upały -_-

Idzie zejść.

Mam nadzieję, że już nie będzie dni 'najwyższej temperatury od 10 lat'.

Dziękuję, nie trzeba.

Życie jednak jest nieprzewidywalne...

Kto by pomyślał, że pan H będzie chciał mnie zrobić wspólnikiem w interesach

Nie wiem czy na to pójdę.

Chyba nie potrafię mu zaufać po tym wszystkim.

Niby kasa by się przydała, ale zdrowy rozsądek podpowiada żeby trzymać się z daleka.

Jutro będzie miesiąc odkąd tu jestem.

Szybko minęło...

Tak jak przed wyjazdem miałam nadzieję, że nie wrócę, tak teraz się waham.

Tęsknię jednak za domem.

Czas pokaże co mam wybrać.

Może tęsknota mnie nie złamie, w sumie do czego mam wracać...

Tu przynajmniej czeka mnie jakaś przyszłość.

No i duma mi nie pozwala na powrót, chyba spaliłabym się ze wstydu.

Ale dobija mnie samotność i wewnętrzny smutek.

Nie jest tu źle, ale przyzwyczajenie do najzwyklejszych rzeczy daje w kość.

Zobaczymy... Póki co to jeszcze za wcześnie żeby podejmować decyzję.

Zbyt dużo myśli kłebi się w mojej głowie...

Chyba wezmę MP3 i pójdę na spacer do parku.

Potrzebuję wyciszenia, przemyślenia i odpoczynku.

Nie tylko w fizycznym tego słowa znaczeniu.

Byle do 17/07...

Survive.