2014/08/10

You're my music,
You're my favorite song.

Smutek,znowu smutek.

Całą drogę czułam przygnębienie.

Nie tylko przez rozstanie,ale również przez to,że wracam tutaj.

Wiem,że się powtarzam,ale naprawdę nienawidzę tego miasta.

Dobrze,że chociaż przez te kilka dni mogłam od niego odsapnąć.

I znaleźć się w moim najukochańszym miejscu na tej planecie.

Czuję,że przepłaczę całą noc.

Nie wiem jakim cudem zniosłam ostatnią rozłąkę bez tego typu emocji.

Wszystko co dobre,szybko się kończy.

On ma rację,to wszystko jest naprawdę zbyt bolesne.

Nie mogę się doczekać wyjazdu i przeprowadzki.

Bo wtedy w końcu będziemy razem-cały czas.

Oby.

Było tak normalnie...

Tak spokojnie i naprawdę zwyczajnie,jak być powinno.

Było też sporo śmiechu,mimo tego,że za dużo rozmyślam i prawie płaczę.

Teraz już nawet gdy jestem z Nim,dopada mnie ten okropny smutek.

Jak dobrze,że wniosłeś do mojego życia nieco słońca.

Szczególnie teraz.

Kocham Cię.

Teraz już wiem,że to prawda...

Dom to nie miejsce.

Dom,to ci ludzie,którzy sprawiają,że czujesz się szczęśliwy.

A moim domem jesteś Ty.

Wychodzi z tego,że rzadko bywam w domu i męczę się przez większość czasu...

Taki już mój los.

Mimo,że nie mam sił,muszę się starać.

Mam dla kogo.

Mam po co.

Nie chcę niczego przyśpieszać,niech to wszystko przyjdzie samo,jeśli ma nadejść.

A ja muszę walczyć.

Już teraz wszyscy widzą,że się mylili.

Mieliśmy nie przetrwać miesiąca,później 3 miesięcy,następnie 6 ,9...

A czas leci,my dalej jesteśmy razem,a uczucia tylko stają się mocniejsze.

Szok,hm?

Musimy ich zaskoczyć jeszcze bardziej.

Byle do września/października.

Znowu zostaje tylko gapienie się w ekran telefonu...

A tymczasem pora porozmyślać,uzupełnić pamiętnik o nowe wspomnienia i zapewne...

Płacz dobrze mi zrobi.

Za dużo stresu siedzi w mojej głowie i w ciele.

Muszę się od niego uwolnić tu i teraz.

Wkrótce nadejdzie nowy dzień i wszystko będzie ok.