niedookreślona tęsknota przychodzi niespodziewanie, wsącza się w ciało i duszę. na oślep, bez tchu biegnę na łąkę. zgubić się w zieleni, wsiąknąć w trawę, wraz z nadchodzącym deszczem. marznę już przy pierwszych kroplach, kolejne są udręką. łzy w końcu płyną, ale po chwili nie wiem czy to łzy, czy jeszcze deszcz.

natłok myśli szumi nieprzerwanie. zazdrość wgryza się coraz mocniej; żal i tęsknota dopełniają dzieła - blizny stają się na powrót ranami. oblewam je słonymi łzami, niby męczennica; masochistyczna i żałosna. nie cierpię za miliony, to by było zbyt wspaniałą myślą; cierpię za głupotę jednostk - jakież to miałkie i zwykłe, tak ubolewać nad samym sobą.

nie mogę zasnąć; kręcę się, wiercę, jak w błędnym kole, niecierpliwie czekając świtu. szukam nauczyciela i mistrza ?, a może tak naparwdę z fałszywą dumą już go nie potrzebuję bo zbudowałam mur, barykadę trwalszą od spiżu. żeby nie tęsknić, nie kochać, wpaść w bezczucie i bezmiar.

bez sensu. bez consensusu.