Zaczeły się wakacje. Nie rozumiem jak szybko ten czas leci. Przecież jeszcze pamiętam wrzesień, te delikatne płomyki, które wpadały rano przez okno do mojego pokoju. Pamiętam jak po wakacjach spotkałam się z moją klasą, wszyscy przygnębieni ale jednak szczęsliwi, że się zobaczyliśmy i będziemy się widywać prawie codziennie przez następne 10 miesiecy. Czas nam pokazał kto jest prawdziwym przyjacielem i został tu teraz - do końca. 

Teraz pisząc to jedyne czego żałuje, to to że nie ma Cię teraz przy mnie. Tak, właśnie teraz kiedy jesteś mi najbardziej potrzebny. Mam żal do samej siebie bo to wkońcu przeze mnie tak się wszystko poukładało. Ale miałam o Tobie nie myśleć. miałam zapomnieć o tym co nas łączyło, ale kiedy te wspomnienia powodują na mojej twarzy uśmiech? Dlaczego odszedł ktoś dla kogo miałam powód aby wstać rano? To właśnie z tą osobą mogłam przepisać całą noc jak mnie poprosił mimo tego, że chciało mi się spać a rano musiałam wstać do szkoły. To dla niego zawaliłam sprawdziany, odpowiedź, kartkówki zawaliłam swój cały dzień aby pisać z nim - ale mimo wszystko było warto. Szkoda, że Cię przy mnie nie było gdy musiałam cały zawalony rok nadrabiać w 2 tygodnie. :) Ale nie mam żadnych wyrzutów to ja kazałam Ci odejśc. Mimo wszystko brakuje mi Ciebie i gdy na Ciebie patrze mam ochote podejść i z Toba pogadać jak kiedyś. Te wspomnienia na zawsze będą w moim sercu, nie wymarze cię z pamięci za bardzo wtedy byłam szczęśliwa. Mam nadzieje, że ty też to weszystko pamiętasz. 

Na twoje miejsce wejdą i może inni ludzi a raczej już weszli, lecz nikomu nie oddam tak serca jak Tobie. Nikt nie będzie Cię mógł zastąpic, a serce przy każdym kolejnym spotkaniu Cię będzie drżało tak jak zawsze gdy rozmawialiśmy i spędzialiśmy wspólnie czas. I może nawet za kilka lat miniemy się na ulicy i nie poznamy się? Albo oboje pomyślimy, że byliśmy dla siebie ważni i będziemy żałować, że tego już nie ma...