Grzeszna satysfakcja

Dawno mnie tu nie było. Zgodnie z tym, co było zaplanowane zostałam mężatką. Jestem żoną najcudowniejszego mężczyzny pod słońcem!
Życie pochłonęło mnie do reszty i próbowało okłamać mnie, że czas nie upływa. Ale on płynie nieubłaganie. Zaczęłam się starzeć, a wiek odebrał mi zdolność ubierania myśli w piękne słowa. Zresztą tam, gdzie widać moją twarz i tak nie mogę powiedzieć tego, co naprawdę myślę.
Zawsze uczono mnie, że nikt nie powinien czuć się lepszy od innych ludzi. I tak też postępowałam. Zawsze staram się być ciepłą, życzliwą osobą i dobrym w stosunku do każdego człowiekiem. Cieszę się szczęściem innych. Dobrze im życzę. Gdybym tylko potrafiła, zbawiłabym cały świat i zniszczyła do cna całe obecne na nim zło.
Staram się na ile wystarcza mi sił. Studiuję, pracuję, spełniam marzenia i jestem szczęśliwa. Wdzięczna za to ile, mam, staram się pomagać innym i wspieram działalność charytatywną. Wiem, że jestem mądra, a mój Mąż codziennie utwierdza mnie w przekonaniu, że także i piękna.
I choćbym chciała, nie umiem nie porównywać się do innej osoby, kiedy ktoś próbuje wleźć z butami w nasze życie i trącić chociaż małym palcem to, co ja i On wspólnie zbudowaliśmy. Pustka w niezbyt pięknej otoczce przywiana z przeszłości, usilnie próbująca sprawić, by mój Mąż spojrzał na nią choć kątem oka.
I wiem, że to źle i wiem, że to grzech, ale nie umiem przestać odczuwać satysfakcji, kiedy widzę, ile już w życiu osiągnęłam, i na jak wysokim poziomie jestem w stosunku do niektórych ludzi. Wątpliwej jakości przyjemność, ale nie potrafię się powstrzymać. Miłość w Jego oczach mówi wszystko.


I kiedy ty o wpół do trzeciej w nocy znowu usilnie próbowałaś poderwać kogoś w klubie wmawiając sobie, że jesteś porządna, ja w tym czasie robiłam z Nim takie rzeczy, o których pewnie nigdy nawet nie śniłaś.
A potem cały zdyszany szepnął mi do ucha najpiękniejsze "kocham Cię" jakie mogłam usłyszeć.