W tym całym wariactwie mam dziś chwilę wytchnienia. Oglądam Sagę prastarej puszczy i tak sobie myślę...Wiecie co jest piękne? 

To, że żyjemy tu i teraz, w naszej cudownej Polsce. Tak pięknej, tak spokojnej i bezpiecznej. Przez wieki wykrwawionej, płaczącej za swoimi dziećmi, które oddały za Nią życie- dziś, w tych pokręconych czasach daje nam bezpieczne schronienie. My Polacy mamy dziś szczęście żyć w najbezpieczniejszym kraju w Europie. Mamy zaszczyt nazywać się dziećmi tej ziemi, gdzie góry są najpiękniejsze, a puszcze tak stare, że wciąż słychać w nich głosy prawdawnych pogańskich bogów.  

I nigdy nie zrozumiem dlaczego Polacy mają jakis kompleks niższości wobec ludzi z zachodu. Długo mieszkałam za granicą, trochę też zwiedzałam. I ta szeroko pojęta Europa Zachodnia wydaje mi się jakaś taka jałowa. Nigdzie nie ma tak pięknych obchodów świąt narodowych, nigdzie nie widziałam by ludzie tak bardzo garnęli się do pomocy, kiedy widzą kogoś w potrzebie. Tam znaczenie rodziny zostało zniszczone przez odejście od tradycji i liberalną politykę. U nas tymczasem coraz bardziej wraca się do tych podstawowych wartości jak rodzina i tradycja właśnie. 

Nigdy nie przestanę zachwycać się Polską i nie wyobrażam sobie dziś, że mogłabym żyć gdzieś indziej.

"Każde dziecko wie, że matka jest najpiękniej pachnącą istotą na świecie." (Saga prastarej puszczy) 

Mojej Mamie dziękuję za to, że wychowała mnie w ten sposób, że zawsze mówiła mi "Pamiętaj, skąd jesteś"