Zastanawiałam się kiedyś czy istnieje coś takiego jak pokrewieństwo dusz. Coś co łączy dwie dusze w jedną i gdy jedna bez drugiej nie potrafi już normalnie funkcjonować. Jest to siła zbyt wielka, by ją opisać słowami. Po prostu nie istnieją takie słowa! Trzeba samemu przeżyć to wszystko, to uczucie, to szczęście, miłość.  

Gdyby ktoś mnie parę miesięcy temu zapytał czy wierze w miłość, odpowiedziałabym bez zastanowienia, że nie i bym go wyśmiała. A może i bym wyzwała, że jest naiwny i wierzy w te przereklamowane sielankową miłością filmy. Hmm. A co powiedzieć ma ktoś, który przekonał się o sile tego uczucia, ale jedna ze stron zdeptała wszystko co wydało się piękne. Gdy zniszczyła wszystko co budowali razem. Te wszystkie starania, trudy, wysiłki, poświęcenia, kompromisy itd.

Czy można wtedy powiedzieć o miłości? Nie mam pojęcia.

Historia prawie jak z filmu. Żyli obok siebie, rok. Teoretycznie wiedzieli o swoim istnieniu, ale nie wiedzieli o istnieniu ich wspólnego uczucia. Czasami szczęście może być naprawdę blisko. Nie trzeba daleko szukać, wystarczy tylko otworzyć oczy. To nie jest trudne. Warto ryzykować. Dlaczego? Bo gdy nie spróbujemy możemy nie doświadczyć czegoś co tak naprawdę może zmienić wasze całe życie do góry nogami. Żałować można tych błędów, czynów, gestów, słów, których nie wypowiedzieliśmy na głos, o ile to wszystko jest zawinięte szczerością.